бачуурал...

Амралтын өдрүүдээ аятайхан өнгөрүүлсэн үү андууд минь.

Би шөнийн 2-3 хүртэл комп ширтэж, орчуулга хийсээр 2 өдөр ч амрах биш арзайсаар л өнгөрөв. Ууц нуруу, бөөрөөр хүнд оргиод бие жаахан тиймхэн байсийм шиг байна. Гэхдээ өөрийгөө болхоор нь тоогоогүй өнгөрсөн. Хажуугаар нь жижкэн өнхрүүшхэн нус нь яг л ус шиг гоожоод, тас няс найтаагаад л... ганц нэг ханиалгаад л.... байсан болхоор тийш нь гол анхаарлаа хандуулсан. Баасан гаригт том өнхрүүшхэн хичээлдээ явж чадаагүй. Гэдэс нь гүйлгээд. Нялх юм болхоор нь хичээл дээрээ гэдэс нь өвдүүл  яахаа ч мэдэхгүй хэцүү дэх байх гэж айсан.

Сүүлийн хэдэн хоног их бартаатай л байна даа. Хэнд ч гэм хор хийгээгүй мөртөө л....хийсэн зүйлийнхээ хариуг авч байгаа хүн шиг л... сандчаад л.... бүх зүйл давхцаад л...

Ойрд хүмүүсийн амьдрал их хөгийн байх шиг байна. Ганц найз маань сэтгэл санаа нь гундуухан байна. Би даанч түүнийгээ тайтгаруулж, тайвшруулж, сэтгэл санааг нь сэргээх тийм үгсийг олж хэлж чадахгүй л байна. Өөрөө хамгийн утгагүй мэт амьдралаар амьдарч байгаа болхоор дотроос минь сэтгэлийн тэнхээтэй үг нэг л урсахгүй юм. Хий л дотроо шаналж байна. Уул нь хүн чанар, эр зориг, эрдэм чадлынхаа хэрээр бол миний найз ийм амьдралыг туулах хүн биш. Гэвч хорвоогийн хууль юм уу, бурханых нь зурсан зураг юм уу.... нэг хачин давалгаанд өртөөд л байх юм. Хэзээ нэг сэтгэл өвтгөхгүй, эмзэглүүлэхгүй, сэтгэл шантраахгүй амьдралыг харах юм бол доо.

Аав ээж 2 маань шал өөр зүйл яриад байх юм. Аав намайг огцом шийд гаргалгүй жаахан хүлээ... 2 хүүхэдтэй эмэгтэй хүний амьдрал хэцүү шүү... ухаантай, хүлээцтэй, уужуу зөөлөн л байвал аяндаа нэг шийд гарна... амьдралдаа хэд алдах вэ дээ гэнээ. Санаа нь бол өөрсдөөс нь хойш намайг ганцаараа зовох вии л гэж зовоод байх шиг... Тиймээс нөхрөөсөө салах гэсэн бодлыг минь яаруулахгүй байна. Эв зүйгээ олоод буцаад нийлбэл сайн л байна гэх.... Энэ шийд нь миний санаанд огт нийцэхгүй байна.

Ээж найдтай адилхан эмэгтэй хүн болхоор зах зухаас нь ойлгоод байх шиг. Одоо ингэж хүйтэн хөндий хандаж байгаа хүн биднээс хйош ямар хандахыг хэн мэдлээ... би бол охиноо холд гэж хэлнэ гэх.....

Дараагийн нэг асуудал бол.... би нөхрөөсөө салаад байраа багасгаад нэг өрөө байранд 2 охинтойгоо амьдрах хүсэлтэй хүн... гэвч ээж аав 2 миний байрыг зарж нэг өрөө байр авч ахыг маань тусад нь гаргах санаатай байна. Өөрсдийнхөө амьдарч байгаа байраа надад өгч, өөрсдөө зуслангийнхаа газар өвлийн байр барьж амьдарх юм гэнэ. Уг нь бол үнэ цэнийг нь тооцвол энэ байр нь надад илүү үнэтэй ч гэсэн би өөрөөрөө л жиргэж, өөрийгөө ганцаараа амьдарч чадах эсэхээ хармаар санагдаад байх юм. Хэдий миний эцэг эх ч гэлээ би заримдаа хажууд нь амьдрахаас залхдаг гэвэл сонин байна уу.

Би өмнө нь өөрийнхөө өнгөөр гэрэлтэж, өөрийнхөө хөгөөр уянгалж, өөрөөрөө л амьдарна гэж боддог хүн байсан. Гэвч яг амьдрал дээр би огт тэгэж чадаагүйм байна. Дотор минь хичнээн их хүсэл агуулагдаж байгаа гээч.... даанч би ердөөсөө өөрөөрөө байж чадахгүй байна... бачуурч байна... бухимдал заримдаа дээд цэгтээ хүрч... ямар ч логикгүй элдэв эрээн бараан бодлууд толгойд орж ирэхээр би яг л галзуурах гэж байгаа юм шиг.... хорвоо тэр чигээрээ миний эсрэг байгаам шиг...

Гэвч би өөрөө өөртөө хэрэггүй ч гэлээ 2 хөөрхөн өнхрүүшнүүдээ хөлийг нь дөрөөнд, гарыг нь газганд хүргэх үүрэгтэй хүн. Үүнээс хаашаа ч зайлж чадахгүй....

Надад аав, ээж минь.. ах нар... тэдний хүүхдүүд гээд ойр дотны хүмүүс байдаг ч гэлээ.... яахаа ч мэдэхгүй болсон үед туслах хүн ганц найзаас минь огт байдаггүй юм байна. Найз маань өдөр нь сэтгэл санаа нь тиймхэн байсан бол эгчийгээ, дүүгээ дагаад л дэлгүүр хэсээд, өөрийгөө эрхлүүлж сэтгэл санаагаа бага ч болов засаж чадсаныг сонсоод ашгүй дээ... хэсэгхэн ч болов үйлтэй лайтай амьдралд толгой мэдүүлж, гудайж, гутарч суугаагүй гэж баярлахтай зэрэгцээд дотор минь хөнгөхөн гуниг төрсөн... Надад найзаас минь өөр хэн ч байхгүй гэдгийг мэдэрсэн...  юу болж байгаагаа, яаж байгаагаа гээд л бүгдийгээ л хуваалцдаг... магад би түүнд үйлтэй лайтай амьдралаа ярихаар түүний минь амьдрал миний сөрөг энергээр дамжаад тийм болж хувираад байгаам шиг.... айдаг... өөрийгөө хүчлэдэг...

Би хүнд хэцүү асуудлаа хэсэг хэсгээр мартагнаж, өдөр ирэх тусам хөнгөн болж байна гэж бодож явсан ч гэнэтхэн бачуураад л... бухимдаад л... өөрийгөө ч танихаа байчих юм.

амьдралыг үзэн ядмаар байвч... өөрөөрөө байж чадахгүй байна....