Dec 31, 2010

Шинэ оныг угтаад хуучин оныг үдэх нь...

Шинэ оны мэнд...., Шинэ ондоо...., Шинэ он гарлаа, ирлээ, орлоо гэж хаа сайгүй л англи, монгол, орсоор хангинаж эхлэх үед л нээрээ "энэ жил" гэж хэлэх хугацаа хором хормоор хорогдож багаа гэдгийг огцом анзаарсан юм байна. 

Улиран одож буй жил миний хувьд өнгө, үнэр амт мэдрэмжийн жинхэнэ цоморлиг байсан... амар амарлингуй, санан гансралт... хүсэл тэмүүлэл, хайр дурлал... догдлол гоморхол...... хагацал учралын амт шимт бүхнийг агуулсан асар том жүжгийн тайз байсан. 

Тайзан дээр өрнөх жүжгийн гол дүр нь Хатан хаан. Тэрээр өөрийн эзэнт гүрнийг хамгаас амар амгалан, аз жаргалтай, энх тунх оршин байгаасай гэж хүсдэг бусад улс гүрний хаад, ноёд, хатад шиг л тэмүүллийг тээдэг. 

Хатан хаан уйлдаг бас инээдэг, гунидаг бас жаргадаг, баярладаг бас уурладаг... сэрэл мэдрэмжийн хувьд бусдын нэгэн адил хүн ч гэлээ тэрээр гагцхүү өөрт нь ганцхан байдаг тэр л хувь тавиландаа хязгааргүй итгэдэг нэгэн бололтой. Дэндүү өөрөөрөө байхын хүслэн түүнд 2 туйлд эсрэгцэн орших мэдрэмжийг бэлэглэдэг. Зориглон зүтгэхийн бас зүрхшээн эмээхийн... айдас түгшүүрийн бас аз жаргалд шунан дурлахын.... Гэвч сонгосон сонголт, гаргасан шийдвэр бүр нь зөв байсан гэдэгт эргэлзэхийг хүсдэггүй. 

2010 оны туршид би амьдралынхаа тайзан дээр  хатан байж чадсан... Чадна  гэсэн товчлуурыг дарахаас өөр сонголт хийх эрх надад байгаагүй. Үүндээ ч сэтгэл хангалуун байгаа. 

Айхтар том төлөвлөгөө зохиож, түүнийхээ төлөө үхэн хатан зүтгэж гүйгээгүй ч гэлээ....Сул асгасан гэзгээ, далаа давуулан хаялах зуураа эргэж нэг харахад.... Онцгойлон хүсэж, төлөвлөөгүй ч гэлээ аяндаа л бүх зүйлс болчихсон л байна.... болж ч байна... болох ч болно. 

Айлчлан ирэх онд энэ бүх мэдрэмж дахиад л ирнэ гэдэгт итгэлтэй байна. Сэрэл мэдрэмжийн дунд сэлүүрдэн, хязгааргүй их хүсэл мөрөөдөл, бодол эрэгцүүллийн дунд өөрийн өнгөөр гэрэлтэж, өөрийнхөө дуу хоолойгоор  намуухан аялгуулж, элин халин, дүүлж хөвөн оршино гэдэг юутай их аз жаргал... 


Байхгүй бүхнээ бий болгохын төлөө...
Байгаа бүхнээ хайрлан дэлгэрүүлэхийн төлөө....
"БИ" гагцхүү "БИ"-гээрээ оршихын төлөө.....
Нэгэн оныг ардаа үлдээж
Нэг алхам урагш алхан
Нэн шинэ түүхийг эхлүүлцгээе!
 
ШИНЭ ОНЫ МЭНД ХҮРГЬЕ!

Dec 28, 2010

Шивнээч...


Амраглалын төгсгөл хаахна хүрэхийг
Амрагхан минь чи сэмхэн шивнээч
Атга атга аз жаргал хүсээд инээмсэглэх үү
Аяга аяга нулимс хураан гуниглах уу
Альхан талд нь гээгдэж хоцрохыг минь сэмхэн шивнээч

Хайрын минь оргил хаахна гялалзахыг
Хонгорхон минь чи аярхан шивнээч
Хоёр алгаа нийлүүлэн хослон жаргаж найгах уу
Холын холд хагацан сууж шаналан одох уу
Хос, салгуу замын альнаар алхлахыг аярахан шивнээч....

Dec 16, 2010

Х....атгуулаад


Хэнхдэг дээр минь хэн нэгэн хутга тулгаад
Хамаг нууцыг минь шаардан байж намайг тамлана
Хэлж амжаад явах уу эс бөгөөс
Хэлэхгүй нуугаад үхэхийн аль нэг нь л сонголт
Хаашаа ч юм яарна
Хугацаа нь болоогүйд шанална
Хоромхон зуурт л хорин амьсгал тээж
Хөмхий хазлан харамсал тээхгүйг хичээнэ....

Dec 10, 2010

Мэдэх үү...

Хэтэрхий их хайраар
Хэн нэгнийг устгах нь
Хамгаас амархан байдгийг
Хонгор минь... чи мэдэх үү...

Хожуу ухаарлын цучил
Хамаагүй огцом дүрэлзэж
Хамгаас хурдан унтардагийг
Хайрт минь... чи мэдэх үү....

Dec 2, 2010

Цаг нь болоогүй...

Толгой минь тэсэхүйяа бэрх өвдөхөд
Тонилгоод өгөөч намайг гэж  би БУРХАН-аас гуйна
Түүний хариуд тэр улам хүчтэй тоншоод
"ТЭР ЦАГ БОЛООГҮЙ ЭЭ" гээд хаалга саван одно
Төмөр хаалга түгжигдэнэ....

Dec 1, 2010

Яараад....

Харанхуй шөнө,  хар үзэг, хоосон цаас, хорогдонгуй цохилох цаг хугацаатай ханьссар хэдэн ч өдрийг угтав даа. 

Өч төчнөөн бодол атгахан тархины нугалаас бүрт шургалчихаад, өөрийгөө би ойлгох мэт, эс бөгөөс үл ойлгох мэт гөлийж, харцаа өргөх бүрт минь хоосон цулгуй хана.... булангаасаа шохой нь эмтэрчихэж... 

Амьдралд тулгарсан аливаа асуудлыг шийдчихлээ дээ гэж ам бардам дугарч огтоос болохгүй юм байна. Шийдэх гэж хийсэн сонголт, сонгох гэж гаргасан шийдвэр хэзээ ч төгс хувилбар биш байх. Сонголт шийдвэрийн эргэлзээтэй байх, буруу байхдаа бус... хаврын салхи шиг хувьсан байдаг валютын ханштай зүйрлэмээр...түүн шиг л хэлбэлзэн байдаг болоод л тэр байх. 

Эрээвэр бодлуудаа хааяа ч болов эрээлж сараачиж баймааж нь илүү хөнгөн мэт...Энд тэндээс нь чимхэж, эрэмбэ дараагүй, гэнэт гэнэтхэн цовхчуулж баймаар бодлууд... 

Гэнэтхэн нэг яарч, адгах шиг... 
Гурвын тооны ард тэг залгагдаж, тэр нь нэг болж солигдох хүртэл санаанд минь, бодолд минь хамгийн өндөр давтамжтайгаар буусан мэдрэмж.... Яарах, адгах... Гадна төрхнөөсөө хэнд ч илхэн..тайван нь дэндсэн амгалан царай... гэвч сэтгэл дотор минь дайтаж байх шиг. Нэг тал нөгөөтэйгээ дайтаж, нийтлэг үзэл бодол тээж чадахгүй үзэлцэнэ. 

Ганцхан амьдрах хорвоо, үхсэний дараа би өнөөдрийн энэ амьдралын үнэрийг ч санахгүй. Чаг чаг цохилох цагны амьсгал намайг хурдал, түргэл гэж яаруулаад байна. 

Амьдарч амж, амжиж амьдар.... яараад байна... Юунд ч юм би яараад байна. Ямар нэг зүйлээс өмнө би амжмаар байна...


Nov 29, 2010

Долоо

Хэлмээр бас хэлмээргүй үгс хоолойд гацан аргаад
Хичнээн хичээвч эв нь олдохгүй хөндүүрлэнэ
Харамласандаа бас хардсандаа давчдан бачуурч
Хориг тавьсан сэтгэлээ цуулж хөвөөд шидлэнэ....

Яг долоон хоног... тэр үнэр... тэр сэтгэл... тэр үгс....  тэр харц...  миний дотор дахин хоногшоод яг долоон хоног...  

7 өдөр... 7 шөнө... 7 зүүд... 7 чи... 7 би....

Хаашаа ч юм хулжин одсон 
Харанхуй шөнийн нойрныхоо эрэлд
Хатаж явна... ус өгөөч....
Хожимдсон ч гэлээ дүрэлзэн ассан
Халуун зүрхнийхээ хайрын дөлөнд
Шатаж явна.... ус..........ус

Nov 24, 2010

Эрэгцүүлэл

Би ямар ч юм нэг өвчин тусаад эдгэрч байгаа байхаа. Яагаад гэдгийг мэдэхгүй байгаа ч тийм мэдрэмж төрөөд байх болж.... Өөрийгөө ихэд анзаардаг болоод байгаа ч юм уу эсвэл өмнөхөөсөө илүүтэйгээр огтоос тоохоо байгаад байгаа ч юм уу. Ямартаа ч надад ямар нэг өөрчлөлт гараад байгааг би мэдэрч байна.

Сэтгэл санааны хямралын үе ерөнхийдөө 3-5 жлийн дотор л эдгэрдэг юмдаг уу даа. Миний л онол, ойлголтоор л доо. Бас давтамж энэ тэрээс ажиглахад нэг тиймэрхүү янз байгаад байна. Өөрт минь тохиолдсон асуудлаас үүдэлтэй, жаргал дундуур минь сүлжилдсэн зовлонгийн гуниг, шаналал, шарх ерөнхийдөө эдгэрч байгаа бололтой.  

Уйлах..... уйлах гэдэг үйлийг би нэлээдгүй хугацаанд үзээгүйм даг. Тэгтлээ муухай хатуу сэтгэлтэй болчихоод байна уу эсвэл үнэхээр нулимс минь ширгээд хатчихсан юм болуу гэдэг бодлууд  дүүрэн байдаг байлаа. Хоолой зангираад л хамар шархираад л уйлахнүүдээ гэтэл байхгүй.....нулимс байдгүй.... Гэтэл ойрноос мэр сэр цухалзаад байдаг болж. Эртээрхэн бас л өөртөө үүсгэсэн бодол, шаналалаасаа болж хэсэгхэн мэлмэрсэн бол өчигдөр "Орхидос" гэдэг кино үзээд тэсэхгүй уйллаа... Хүнийг хайрлах гэж, хүнээр хайрлуулах гэж орчлонд ирдэг гэж бодтол..... кино 100% төсөөлөл байдаггүй гэж бас бодтол.... Нэг л хүнд юм тээглээд... уйлаад л байсан. Гэхдээ тэр нулимс дан ганц киноноос болж урсаад байсан ч гэж бас бодохгүй байна. Далимдуулаад нэлээн сайн уйлъя гэж бодсон. Дотор минь орчихоод намайг бачимдуулаад, бухимдуулаад байсан бодлууд нулимстай минь хамт урсаад арилна гэж бодсын. Бүгд биш юмаа гэхэд хэсэг нь арилсан бололтой. 

Хайрлах.... огт хайр гэж мэдэхгүй, хэнийг ч хайрлаж чадахаа байчихсан дүүрсэн толгой биш л дээ. Зүгээр л хэн нэг эр хүнийг хайрлаад, тэр хайраараа хол явна гэж итгэхээ байчихсан хүн байсым. Гэтэл энэ итгэл минь сэргэж байгаа болтой. Хэн нэгнийг хайрлаж, тэр хүндээ итгэж амьдрах хэрэгтэй юм гэж бодтол бараг л бүх юм хоцорчихсон байх шиг..... 

Хайр... хожуу ч гэсэн бодолд минь өнжсөн хожимдсон мэдрэмж....

Тэр үед

Хонгилоор тэнүүчлэх будгийн эхүүн үнэр
Хоолойноос ходоод хүртэлх зайд бачууран мансуурна..... бас эргэлдэнэ
Хоёр гурваар биш... хорь гучаараа зэрэгцэн буух цасан ширхэгүүд
Хотын шороонд дарагдаж бас тэднийг дарлаж... гэхдээ хайлна...
Тэр л үед....

Nov 22, 2010

Ингэтлээ...

Энэ өдөр уг нь их эгэл жирийн өдөр... Гэхдээ би...

Ингэтлээ их хөл алдан баярлаж, хүүхэд балчир насандаа эргэж очоод, өвлийн өвөөгөөс бэлэг авч хөөрч, дэгдэж буй адил хөвөн халин дүүлнэ гэж тэртээх өдрүүдэд мэдээгүй л явсан....

 Ингэтлээ уяран догдолж, өөрийнхөө хэн бэ гэдгийг ч санахаа байтлаа догдлон хайрлаж.... нялхарч бас эрхэлнэ гэж зүүдлээгүй л явсан...

Ингэтлээ хоргодон шунаж, хором ч болов цаг хугацааг урсан өнгөрч буйд харуусан гуниглаж, ахиад ганцхан хором..... ганцхан хором л үлдээгээч гэж гуйж залбирч байсныгаа санахгүй л явсан...

Ингэтлээ...

ингэтлээ би өөрчлөгдөж...

ингэтлээ би хувирч...

ингэтлээ би дасаж...

ингэтлээ би хайрлаж...

 ингэтлээ би эдгэрч...

ингэтлээ би мөрөөдөж явсанаа мартсан байх юм.... 

Харин одоо энэ бүх мэдрэмж надад эргэж ирэхийн цагт.... Түүдэг галд өчүүхэн л цучил хэрэгтэй байдгийг дэндүү ихээр ухаарах л....

Nov 18, 2010

Захидал

Шинэхэн цасны шингэн туяаг 
Шимж уугаад шүргэн халамцаж
Сэтгэлийн угт хүлээстэй хайраа 
Согтуурлын эрчинд илчилж дэлгэмээр ч
Дурлал, мансуурал хоёроос хагацмааргүй энэ л хүслээ
Дугтуйд хийгээд өвөртөө шургуулаад л 
Шарлаж гандаад нимгэрхийн цагт нь 
Шууданчид өгөөд чамдаа дайна....

Nov 15, 2010

Жаргалтай

Өчүүхэн сэтгэлд зүрх минь цадаж
Өнөөдөр л би дэндүү жаргалтай инээмсэглэнэ.
Өр зүрхнээс даруухан хайр минь ундраад
Өөртэйгээ л би агаарт дүүлэн ниснэ

Хөнгөн хэмнэлд хөл товшин бүжиглэж
Хөөрүү сэтгэлд хөгжилтэй аяс эгшиглэнэ
Хүсэл шуналдаа хийсвэрээр би жаргаж
Хөөцөлдөн дэгдсэн зүүднээсээ сэрсэн ч баярлана

*** 

Сэтгэл бяцхан цэнэг
Итгэлд өөдөсхөн цучил
Жаргалд хөнгөхөн зовлон
Үнэнд жаахан хуурмаг

Nov 9, 2010

Мээчкү

Хүү минь би чамаас холхон орш юу
Хүүхэн хайрыг чинь тайван байлга юу
Хүрээ орж Богдод бараалхаад
Хүслээрээ ариуссан өөртөө л атаархана....

Балчирхан минь би чамаас алсад айлсюу
Булбарай хонгорыг чинь баярлуулж холд юу
Бурхантай золгож адис хүртээд
Бодлоороо гэгээрсэн өөртөө л атаархана....

Nov 5, 2010

Яана....

Хүсэл мөрөөдлөө гээгээд
Хаашаа ч хөдлөхгүй гацчихвал би яана...

Хий хоосон ертөнц
Хаалга цонхгүй өргөө
Хос гарт минь гав
Хоёр хөлөнд минь тушаа

Хараа хүрэхий зайд 
Хайр минь оршоод байгаа ч
Хүрээд л тэврэхийн дайд
Хүсэл минь буцлаад байгаа ч

Хүсэл мөрөөдлөө гээгээд 
Хаашаа ч хөдлөхгүй гацчихвал би яана....



Oct 31, 2010

Буглаа

Хожимдож ирсэн мэдрэмж хөндий цээжинд буглачихаад
Хаашаа ч хөдлөх чадалгүй болтол намайг ээрнэ
Бачуурч бас дахин бачуурч эрүүлд эргэлдэхдээ
Бусдын зүйл бусдынх л байдагт бүр ихээр итгэнэ...

*** 

Учирсан тавиландаа хууртаж хэсэгхэн баясчихаад
Үүрд л минийх байх мэт үлгэр зохиож түндээ итгэчихээд
Ханьсах хувь заяаны зөрлөг дээр ганцаараа хүлээж зогсохдоо
Үүр шөнийн заагаар үл үзэгдэгчтэй болзож буйгаа даанч мэдэхгүй
Миний тэнэг бардам зан....

*** 

Хорогдон хорогдохдоо амьсгалаа түгжиж хором хүлээвч 
Цаг хугацааны эргүүлэг намайг үл өрөвдөн дэндүү хурдан эргэлдэнэ
Хацар, хүзүү бас тэгээд хөхний товчинд хайрын бороо дуслахад
Цас, мөндөр бас тэгээд юу ч биш хурын шим биестэйгээ уралдаж
Хуурай харууслаар бодол норгон амьдралтай урсан одно....

Oct 29, 2010

Харамсаагүй харуусал

Хайртай...... хайртай........... гэж 
Хашгирмаар
Хамаг бүхнээ илчлээд 
Орилмоор
Хамж булаагаад хаашаа ч юм 
Зугтмаар
Харамлах, хардах эзэнтэй болхоор
Тэвчихээс дээ...


Хоосон бардамналаар түүнийг би
Сольчихсондоо
Харамсаад бас гуниад би
Хэрэггүй
Хэзээ нэгэн цагт минийх л байсан
Түүний
Хувираагүй сэтгэл нь сэтгэлд минь
Мэдрэгдсэн.....

Oct 23, 2010

Цонх

Шилээр доторлосон хуванцар цонх надад саад болоод байх шиг...
Шигдэж суугаад бодож бясалгахыг минь эсэргүүцээд л
Шөнийн уртад нойр хулжаан шүлэг тэрлэхийг минь хориглоод л
Шүүрхий сарны бүдэг гэрлийг хувирган тусгаж ховсдоод байх шиг.....



Oct 6, 2010

Шальдар бульдар бодлууд... эрэмбэ дараа гэж үгүй...

Ойрд нэг л хачин. Яагаад байгаагаа ч мэдэхгүй юм. 

Хүн ер нь өөрийгөө бүрэн таньж мэдэж амждаг болов уу? Хэрэв энэ амьдралынхаа турш хүн өөрийгөө ч таньж амждаггүй юм бол өрөөлийг яаж ч таньж сурах вэ дээ тийм үү? Хүн юу бодож, юу хүсэж, юунд зорьж... юунд дургүй, юуг жигшиж, юунаас зугтаж амьдрахыгаа мэддэг ч гэлээ жинхэнэ амьдралыг хангалттай таньж мэдэхийн дөнгөж нэг хэсэг нь л юм даа. 

Өөрийгөө дарж амьдрах хэрэгтэй ч юм шиг... эсвэл дэврээж, халгиулан, цалгиж орших ёстой ч юм шиг....хөнгөн сээтгэнэл, хөөрүү сэтгэл дутаад байгаа ч юм шиг... эс бөгөөс гал халуун дурлал, галзуурсан их хүсэл тачаал, далай шиг их гуниг, далан давсан мэт ганцаардал, бухал бухал бодол, боодол боодол ухаарал, гэмшил бас харуусал, бардамнал бас бахархал..... ямар нэг юм л надад хэрэгтэй байна.... 

Өглөө тээсэн бодол өдөр гэхэд л замхран одсон байх юм... Өчнөөн олон зүйлийн тухай бодож, өнөр их үгээр илэрхийлэхээр бэлдэж байсан ч .... их ажлын чөлөөгөөр, тархи юугаа суллаж, цаас, дэлгэцийн аль нэгэн дээр буулгах байсан авч... алдчихаж... тархины нугалаас бүртээ тээсэн тэр олон бодлуудаа би алдчихаж.... Хэдхээн үгсийн хүрээнд түгжигдэж, хэлхэж, сүвлэх чадал минь барагдаж.... хуйсагнах салхинд хөгөө алдаж, хөр цасан өвлийн сургаар дагжин чичрээд... ичиж нуугдаад, шигдэж унтаад эхлэх чинь...  Бичигдсэн үгс хүртэл буудал алгасаад үсэрчихэж....

Нүцгэрэхээ хүлээх моддын мөчир дээр бялзуухайн чуулган чуулж 
Нимгэн ч гэлээ бараан үүлс энд тэнд бүртийж тэнгэр хээлнэ
Ганцаардлыг тосох ганцхан зүгрх минь сэтгэл тогшиж
Ганган хээнцэр хөглөрөх навчис хаа сайгүй хөрс чимнэ....  

Oct 4, 2010

би...

Хөндий сэтгэл дотуур хөнгөн чавхдас гүйлдэнэ
Хөндлөн тэвхэнд гацааж үл дийлээд..... би цөхөрнө
Хүний санаан дотуур мянган жим жирэлзэнэ
Хөвж тавьж сүлжиж үл чадаад...... би цуцна

Sep 15, 2010

Зурвасхан

Нэг л их гуниг надаас урсахдаа навчсыг гундаах шиг
                                                             алаг хорвоо өнгөө шаргалтуулна
Нэг л их гуниг намраас ундрахдаа намайг хөглөх шиг
                                               амьсгал юуг минь жиндүүхэн савсуулдаг
Нэгэн намрын гуниг сэтгэлийг минь цэнэглэж 
                                                                        ахуй дор оршин байлгадаг
Намар намрын хөг бодлыг минь дүүргэж 
                                                              амьдрал дунд баясган хөөргөдөг

Sep 10, 2010

гирэвшээд...

Дандаа л үгүйлдэг намрыгаа 
Далласаар, намирсаар ирэхэд нь
Дальдчиж нэг л гирэвшээд 
Даанчиг дасаагүй сэтгэл шиг
Дөлж бүдгэрэн дүрс замхарна...


Дурлал хайрын сэтгэл минь 
Дундарч нэг дүүрч нэг мэлтэлзэхэд
Дутуухан дуулсан хайрын аялгуун үргэлжлэл 
Дуулах хоолойд минь гацаж тээглээд
Дундаас цааш урсаж нэг л дүүлэхгүй нь....

Sep 7, 2010

Хувьсал

Орны минь хажууд жижигхэн шүүгээ байх. Шургуулгыг нь татвал тэмдэглэлийн дэвтэр ногооронхон харагдаад л... Ногоон өнгөтэй дэвтэр болохоор ногоорохооос ч яахав... Тэр жилийн тэр нэгэн өдөр найзтайгаа хамт явж байгаад авсан санагдана..... 

Эхний нэлээн хэдэн хуудсыг хальтхан эргүүлбэл эрэмгийлж бичсэн тэмдэглэл, нооргууд...гэхдээ эмх замбараагүй... магад тэрхэн үедээ өөрөө л ойлгоод авчихвал дараа нь блог эсвэл өөр зүйл дээр дамжуулан буулгахад амархан байсан биз... Тэс өөр хүн байсан мэт тэр л танил мэдрэмж үнэртэнэ... хэзээ ч билээ би өөрийнхөө хуучны тэмдэглэлүүдийг гүйлгэж уншихдаа огтоос  танихгүй хүний бичлэг уншаад байна уу даа гэж эндүүрмээр мэдрэмж төрж байсныг эргэн санах л... 

Энэ бие минь урьд нь минийх байгаад одоо хүнийх болчихсон ч юм уу... эс бөгөөс эсрэгээр өмнө нь хэн нэгнийх байгаад одоо жинхэнэ минийх ч байгаа юм уу... Эгэл биед минь заяасан ижилгүй арван хуруу минь цаасан дээр ч, цахим хуудаснаа ч бодолд минь харваж, ухаанд минь шургалсан тэр л үгсийг буулгаж байдаг үнэнч улаач минь, үүрдийн түшээ минь зөв бодлын минь зам мөрийг буруулж, андуу санааны минь алдааг өндөгөн толгойгоо дааж, өөрийн мэдлээр нууж чимэглээгүй нь л лавтай.

Өөрийгөө би танихын аргагүй болтол өөрчилжээ. Өөрөөрөө байх хүсэл минь хэтийдээд, өөрийг минь хүртэл өөрчилчихөө юу.... өөрөөрөө байх тавилангүй амьдралыг өөрчлөх гэж зүтгэсэндээ би бачуураад ингэтлээ хувираа юу.... Өчигдөрийн бодлыг өнөөдөр нэхэн санахад буруу байсан ч мэт. Өнөөдрийн санаа өнийн маргаашд ямархан байхыг би үл мэдэх... 


... Нялуун кофены амт, гашуун тамхины утаатай ханьсан хөндий биеэр минь хэсүүчлээд эргэх өдрүүдийн, эхүүн амьдралын тухай үнэнийг энэ л биед минь шингээж... ахуйд.... хувь тавилан хөвөрсөөр... хувьсаж бас өөрчлөгдсөөр....

Aug 24, 2010

Эвэнд ороогүй үгс....

Амьсгалын замын өвчин хууч тусаагүй хэрнээ амьсгал авахад яагаад ийм хэцүү байна вэ...Ар дагзнаас минь наран ургаж мандаад байгаа хэрнээ алгуур урагш алхахад яагаад ийм бүрэнхий байна  гэж... Байдгаараа хашигчаад, хамаг үсээ үгтээгээд... дороо зөндөө дэвхцээд, дотрохоо гадагш нь чулуудмаар ч юм шиг... эс бөгөөс авиа үл унагаж, алив хөдөлгөөн эс хийж, .... алсуурхан дотроо сэмхэн мэгшээд, амьдралын завиар зугуухан хөвмөөр.... 

Хэцүү байгаа цаг мөчөө эрэгцүүлэн ажихад миний сэтгэлийн хөдлөл хэдэн жилийн өмнөхөөс  дэндүү гэмээр багасчиж... мэдрэгдээд байх юм. Нэгэн андаас тодруултал хал үзсэн нь тэр биз гэнэ... Арга ч үгүй биз жаргал хүнийг эвдэж, зовлон хүнийг бөхлөдөг гэж... Үзэж туулсан бүхэн минь тэгтлээ зовлон байгаагүй ч халгиж цалгисан жаргал бас байгаагүй... Гэхдээ л хэн нэгэнтэй уулзаж, ярилцаж өнгөрүүсэн мөч бүхэн сэтгэлд минь үнэтэй оршино. Аз жаргалын нэгээхэн хэсэг минь....  

Л. Өлзийтөгсийн шүлгийг надад уншуулсан найздаа талархана...

Амьдрал хэмээх номыг

Алгуурхан дэлгээд уншиж сууна

Уншаад л байгаа хэрнээ

Учир нь олдохгүй хачин ном.

Хамгийн жаргалтай мөчүүд ард хоцровч

Хойш нь эргүүлээд уншиж болдоггүй

Хамгийн бэрх зовлон өмнө дурайвч

Урагш нь эргүүлээд мэдчихэж болдоггүй

Хачин ном.

Хааяадаа тэр номыг тас хийтэл нь хаагаад

Хаашаа ч юм бэ явчихмаар санагдавч

Дараагийн хуудсанд юу байгааг мэдэхээр

Тэвчин үлддэг.

Ураад базчихмаар хуудсууд нь улам тодрох

Энхрийлэн илбэмээр хуудсууд нь улам бүдгэрэх

Энэ ойлгомжгүй номын сүүлчийн мөрөнд

Юу байх бол?

....оны....сарын....өдөр үхэв.

Төгсгөлийг нь мэдэх номоо

Унших хэрэг байна уу?


Л.Өлзийтөгс

Өөрийнхөө дотроос өрөөл хэдэн үг унагах гээд үнэндээ чадахгүй нь... Өнөөх л гунигаа хөврүүлээд үг хэл минь эвлэхгүй нь... Өөдгүй ч амьтан бол доо гэж өөртөө гомдол тээгээд... Өмнөө байгаа хуудсыг өөрийн мэдэлгүй л эргүүлнэ....

Aug 19, 2010

Гунигтай байнаа....

Намар яагаад ногоон өнгөтэй байдаггүй юм бол....Яаж ч төсөөлөөд ногоон навчис... ногоон модод... хаашаа ч харсан ногоон туяа татдаггүй .....Тийм болохоороо л ногоон цацрагтай зуны улирал шиг амармаар санагдаж, тайвшралыг олж авдаггүй юм байна л даа. Ногоон өнгөнд хүнийг тайвшруулах ид шид байдаг гэдэг дээ... 

Ногоорон халиурах зун цагийн төгсгөл яагаад ийм экстрийм байнаа.... /гадаад үгийг криллээр галиглаж бичсэндээ хүлцэл өчих ёстой юу?/

Хүүхэд байхын л бид бие биенээ мэддэг байсан... Бяцхан жаахан охин балчир насандаа эрдмийн босго давахыг хүссэн ч 9 сарын 1-ний өглөө номтой цүнхээ даахгүйдээ хойтон жилийг хүлээх болсоныг нь хамгийн тод санадаг юм... Сургуулийн хонгилд тааралдахаараа хөтлөлцөж гүйдэг, нэгнийхээ гэрээр очихдоо цаг хугацааг умартан тоглодог, өвөртөө орж унтахдаа шөнөжин хөөрөлдөн хуучилдаг... холын замд аялахдаа ч хөнжилөө хувааж унтдаг байсан найз минь....

Орцных нь үүдэнд борхон гэр босгож байхыг хараад битүүхэн гайхаад л өнгөрсөн ч... борогхон энэ орчлонгоос Бурхан найзыг минь булаачихсаныг үнэндээ би төсөөлөөгүй... Бидний дунд амьдруулж байснаас хажуудаа байлгах нь Бурханд илүү хэрэгтэй байсан юм болов уу... Гэхдээ л амьнаасаа тасалсан алагхан үр, амьдралаа нэгтгэсэн амраг хань, амийг нь төрүүлсэн ачит аав ээжид нь асралтай охиныг нь үлдээх тийм хэцүү байсан гэж үү. 

Сэтгэл минь баахан хөндүүр байна. Уулзаж учирч амжихгүй... нэг л их завгүй хүн байсандаа... учирлаж гуйсан бүхэнд нь сэтгэлд нь хүртэл туслаж чаддаагүйдээ... сэтгэлийг нь ойлгож, өөрийг нь анхаарч... найз шиг нь найз байж чадаагүйдээ  би өөртөө гомдоод байна...

Гэвч... бид гагцхүү төрөх, үхэх хоёрыг л хүссэнээрээ жолоодож чаддаггүй болохоор хэн хэдийд хаашаа одохыг нь хэн ч хэлж мэддэггүйдээ л ийм мэдрэмж тээдэг биз... 

харуусаж байна.....


Aug 16, 2010

ойрд....

Ягаан, нимгэн хөшиг дэрвэлзэн... намрын урь буусан салхинд найгана. Сэрүүхэн салхи цонхоор нэвтрэн орж, өрөөнөөс өрөөнд дамжин сэлгүүцэх нь таатай ч багагүй жиндүүлж, ганцаардлыг минь улам л дэвэргэнэ. 
Яагаад ч юм би өөрийнхөө босгосон энэ л ертөнцдөө тайван амгалан дүртэйгээр ганцаардаж, хаачихаа мэдэхгүй яг л нэг газраа л яваад байх юм. Урагшлахгүй бас ухрахгүй. Зогсож байгаа мэт явах эс бөгөөд явж байгаа мэт зогсож байгаагийн алин болохыг үл ухаарах.... нэг л анзаарахад хөл доор минь орших хөрст дэлхийн нэгээхэн хэсэг элэгдэн хорогдож, хөрс нь дарагдаж алгуурханаар би шигдэж байх шиг...
Амьдралынхаа хэв маягийг өөрчлөхийг нэг л хүсэхгүй байх нь амьдралын минь олон олон давтамжийн нэг нь эхэлж байгаа нь энэ бололтой. Үе үеээрээ эргэлдэж, өнгөрсөн, улиран одсон тэр л мэдрэмжүүд эргэн ирж, сэтгэлд бас зүрхэнд хүргэх мэдрэмж нь ялгаатай ч нарийн анзаарвал нэг л өнгийн давтамж.... эргэлдэнэ. 
Ганцаараа гэдэг үгийг хэрэглэхээ больсоноос хойш удаан хугацаагаар ганцаараа байна гэдэг асар удаан тамлал юм байна. Хэн нэгнээс тэгтлээ их хамаатай биш ч гэлээ... гарцаагүй тэд надаас, би тэднээс далдур хамааралтай болчихсон амьдрал шүү дээ. 
Амралтаа хадгалж, алсдаа нэгэн үйл хэрэгт нөөчихсөн болохоор ядрах, цуцах гэх мэт үгсийг амнаасаа унагах эрх үгүй. ажилласаар бас дахин ажилласаар... Бүх зүйлээс л далдуурхан зугтаад байгаа хэрнээ.... бүгдийн тухай бодохгүй байж үнэхээр чадахгүй нь. Бодолд инь ээлж дараа, эрэмбэ дугаараараа орж ирээд, элдэв зүйлээр намайг хөглөөд.... эргэлдэх цаг хугацааны хүрдээр сэнсрүүлж.... гүн шөнийн нойрыг минь хулгайлж, гүйдэлд өдрийн эрч хүчийг минь хугаслана....
Ном унших минь холдож, сүүдэр ший сонирхох минь ч цөөрчээ. Идэвхигүй амьдралын төлөвт шилжив. Амьнаас илүүтэйгээр албанд зүтгэж... нойр хоолыг умартан харайлгахдаа... арын алба минь баталгаатай болохоор л би гэж хүн төрийн төлөө боож үхэх оготно мэт гүйсээр... 
Алагхан үрсээ санаж байна... ачит аав ээжийгээ үгүйлж байна... ардын шахуу дуу сонсохоор л тэд минь санаанд минь бууж, тэвэрч нэг... үнэрлэж нэг наланхан суухыг хүсэж байна. Алсхан зайд амарч яваа тэдний минь буцах хоног ойртох тусам би улам ихээр санаад байх юм...  Ганц үг дугарахгүй ч гэлээ тэднийхээ бужигналдахыг хараад, сэтгэл амар налайж суух минь хамгаас илүү жаргал юм байна. 

Амьдрал асуудалтай байх нэг хэцүү.. амьдрал асуудалгүй байх бүүр хэцүү.... 

Aug 12, 2010

Минийх....

Хоргодон хоргодох мөртөө хаалгаа нээчихээд л түүнийгээ үддэг. Гараараа даллаад одох түүний үнэр салхиар дайгдан сэтгэлд минь хадагдана... Хаалга хааж гараад хаалга нээж орохдоо л тэр хүний хүн болчихдог... Харин бусад үед хагас нь минийх байна.... 

Aug 3, 2010

Эрээвэр хураавар

Зэвэргэн салхи үе үе ширүүсэн ханхлах нь зунаас юу ч үлдээлгүй авч одлоо шүү хэмээн намар авхай намжиртайхан шивнээд байх шиг.. жирийн мөртөө жигтэйхэн уйтгартай өдрүүд ар араасаа цувраастай.  

Хоёр нүдний минь харцны огтолцлол өдөр бүр л гарцаагүй  нэг цэг дээр онож тусаад байхаар өөрөөсөө айх ч шиг... өөртөө гайхах ч шиг... бас далдуур уур дургүй зэрэг хүрээд ч байх шиг. 

Элдэв бодол энд тэндгүй л эргэлдээд байгаа мөртөө эрэгцүүлж нэгтгэж байгаад буулгахсандаа гэж санахын зуурт л эргэж нэг булгиад, зүг чигээ буруулаад элэг эсвэл ходоод тийш очоод л замхарчих юм. Уг нь дээшээ зүглээд л тархи ухаанд очиж боловсруулагдах байх гэж санахын. 

Янаглангуй уугих янжуурын манан нүдний өмнө бүртэлзээд явж өгдөггүй бас урсаж оддогүй  үдшийн цаг хугацааг улам л удаашруулан мансууруулна. Цаг хугацааны сааталд би өөрөө жингүйдэж.. цаг хугацааны янаглал тачаалд бас л автан  мансуурна. Хэн нэгний хувьд жаргалтай баймаар энэ цаг хугацаа хорчин гэмээр хохироохгүй мөртөө хүлээлт бас эс хүлээлтийн дунд хохилзох бодлыг минь юунд ингэтлээ үймүүлнэ гэж...

Холимог бодлын хуурга хоолой давахгүй юм.... Хоёр гурван үгний хэлхээ урагш ахихаа ч байж... Цаг хугацаа чи хурдан урсаад өгөөч... гуйя би...

Jul 29, 2010

Хүссэн хүсээгүй....

Үүрээ эвдүүлсэн шоргоолж шиг
Үй түмээрээ бужигнан
Үхэл амьдралтай тэмцэлдэн
Үймэлдэн гүйлдэж байна.... 

Сэтгэл минь....

Үнэн худал хоёрын завсар
Үйл учрал хоёрын дундуур
Үйж шиврэх бороо шиг л 
Үерлэн асгарч байна ....

Бодол минь......

Үүлээ хураасан тэнгэр шиг
Бараантан дүнхийж
Бачууран цухалдаж
Үелзэн хотолзож байна

Санаа минь....

Jul 26, 2010

Бачимдал

Сэтгэл санаа хөнгөн мэт боловч үнэн угтаа хамаагүй хүнд... бүх л бие минь салгалаад байх юм.... хүндэрсэн сэтгэлээ даахгүй... холбирсон зүгт нь найгаад байх шиг...
Хүчлээд ч болов мөлхөөд, мөлхөөд ч болов урагшлах хэрэгтэйн учир л би хөдөлгүүр юугаа ажиллуулж байх шиг...
Өглөө бүрийн нарнаар өндийж босдог тэнхээнээсээ өөрийн мэт хэн нэгэнд хугасламаар... Үл мэдэгхэн жаргал ханхлуулан туяарах мишээлээсээ өрцөнд минь зай эзлэсэн хэн нэгэнд хагасламаар...

Чаддаг зүйл минь давчдаад... чадахгүй гэдэг нь дийлээд.... хүн хүнээс аврал эрэх....

Цэцэг цэцэг дамжин жаргах цэнгэлтэй зуны эрвээхэйд атаархах...

Jul 19, 2010

Хүлээлт


Үл үзэгдэгч хүлээлт юм бүхэн дээр үүсээд байх шиг... Хэн нэгнийг ирэхийг хүлээж, аливаа юмсыг тохиолдохыг хүлээж... аль эсвэл бүр гэв гэнэтхэн гайхамшиг учрахыг хүлээнэ... ил биш ч далд хүлээгээд л.... хүлээгээд л.... хүлээсэндээ өөрөө орооцолдсоор нэг л өдөр гарахын аргагүй хүлэгдэж.... хаашаа ч хөдлөхгүй гацсан байна....

Хэдхэн үг холбохын төдийд заавал толгой мөр холбохоо ч хүлээх шиг... Хэдхэн алхам урагшлахын төдийд хоромхон ч гэлээ сүүдэр шургахыг ч хүлээх шиг...Гэтэл ямар ч нөхцөл, болзолгүйгээр... ямар ч хугацаа хоног алдалгүйгээр бүтээмээр тийм хүлээлтүүд бас үүсээд байх шиг... Би дөнгөж бодоод л хүлээж эхлэхэд бүтчихсэн байгаасай гэмээр....

хэн нэгэнд хэлсэн үгнийхээ хариуг..... эсвэл хандаж гаргасан хэрэггүй зангийнхаа шанг... хийрхэж бодсон бодлынхоо төлөөсийг... харуусгаж, шаналгасан хайрынх нь өрийг.... хэзээ мөдгүй надруу ирэхийг нь би хүлээдэг....

Дэндүү их хүлээлт биднийг дэмийрсэн тэнэг болгодог ч гэлээ хүлээхээ байчихвал би амьд яваагаа мэдрэхээ байчих юм шиг санагдах болж... Яг л бодохоо больчихвол би үхсэн байна гэдэгтэй утга нэгэн....