Намрын тэр нэгэн өдөр тулгандаа гал асааж, тоонондоо хадаг уялцсан залуу минь биш байсан...хамт амьдарч байсан, хүүхдүүдийн минь эцэг байсан залуу биш байсан...
Түүний царай үл ялиг ядарсан... бага зэрэг жин хасчихаж...Ярих зүйл ч олдохгүй юм. Хачин аа...
...Эргээд амьдаръяа....
...Хатсан навч ахин ургадаггүй юм... би өөр амьдралд дасаж чадахгүй нь...
Богинохон мөртөө тун ойлгомжтой яриа... харамсал төрөөд байгаа ч юм шиг... эсвээс бүр баярлаад байгаа ч юм шиг...
Тэр надад хамгаас үнэ цэнэтэй байсан цаг мөч саяхан...тэр надад хамгаас илүү хэрэгтэй байсан үе ч саяхан... тэр надад хамаагүй болсон өдөр бас л саяхан... тэр надад огтоос танихгүй хүн болж хувирсан нь мөн л саяхан.
Би түүнийг хараад баярлаж гүйх ёстой байсан гэнэ. Хөл алдан баясаж, хамаг байдгаа барих ёстой байсан гэнэ....
Яагаад заавал би гэж. Яагаад заавал би баярлах ёстой гэж..... 365 шахам хоног үр хүүхдээ санаагүй, тэднийгээ харах гэж ирээгүй, хань минь гэж сэтгэл гаргаагүй хүнийг хараад би яагаад баярлах гэж.... харин ч орилж хашгирч, уурлаж, уйлаагүй нь их юм....
Амьдрал их хачин аа... цээжин дээр минь бөөн хар юм тээглэрч... хоолой засахын төдийд л гараад явчих байх гэж найдсан ч бүтсэнгүй... бусдаас сонсохуйд сэтгэлээ онгойтол уйлдаг гэнэ... сэмхэн мэгшээд ч болов хөнгөлдөг гэнэ... би чадахгүй... би уйлж чадахгүй... би асгартал орох бороо шиг байтугай хөнгөхөн дуслах шиврээ бороо шиг ч уйлж чадахгүй.....би уйлахыг мартчихсан байх....
Хүн болгон амьдралдаа хатуу шийдвэр гаргадаг байх л даа... гэхдээ хэзээ нэг өдөр тэр хатуу шийдвэрээс ухрах.... сэтгэл нь өвдөөд зөөлөрдөг цаг бас байдаг гэнэ... гэвч би тийм биш... биш юм байна. Аяндаа алаг үрсээс минь өөр сэтгэл зөөллөх юм байхгүй болхоор сэтгэл гэдэг нь чулуужиж байгаа байх... Хүн чулуу... кинон дээрээс харахад хүн чулуу хүртэл уйлаад л байсан даа... би бол тэр уйлдаг хүн чулууны ангилалд багтахгүй....
Намарт би ухаангүй дуртай... надад ганцаардах цаг мөч бэлэглэдэг болохоор би дуртай... бүр дурлачихсан... Хэдийд ч гэсэн би намрыг үхэн хатан хүсдэг.... элсэн манхан говьд яваа ангасан мал шиг л хүсдэг....
Намар ... бас ганцаардал.... энэ 2 хэдийд ч салшгүй.. хэлхээ холбоо бат нягт...
Түүний царай үл ялиг ядарсан... бага зэрэг жин хасчихаж...Ярих зүйл ч олдохгүй юм. Хачин аа...
...Эргээд амьдаръяа....
...Хатсан навч ахин ургадаггүй юм... би өөр амьдралд дасаж чадахгүй нь...
Богинохон мөртөө тун ойлгомжтой яриа... харамсал төрөөд байгаа ч юм шиг... эсвээс бүр баярлаад байгаа ч юм шиг...
Тэр надад хамгаас үнэ цэнэтэй байсан цаг мөч саяхан...тэр надад хамгаас илүү хэрэгтэй байсан үе ч саяхан... тэр надад хамаагүй болсон өдөр бас л саяхан... тэр надад огтоос танихгүй хүн болж хувирсан нь мөн л саяхан.
Би түүнийг хараад баярлаж гүйх ёстой байсан гэнэ. Хөл алдан баясаж, хамаг байдгаа барих ёстой байсан гэнэ....
Яагаад заавал би гэж. Яагаад заавал би баярлах ёстой гэж..... 365 шахам хоног үр хүүхдээ санаагүй, тэднийгээ харах гэж ирээгүй, хань минь гэж сэтгэл гаргаагүй хүнийг хараад би яагаад баярлах гэж.... харин ч орилж хашгирч, уурлаж, уйлаагүй нь их юм....
Намар ... бас ганцаардал.... энэ 2 хэдийд ч салшгүй.. хэлхээ холбоо бат нягт...
Цээжин дээр минь нулимсаар цохиод өгөөч.... хав хатуу хэзээ ч бутрахгүй хүн чулуу болохоос минь өмнө.....
No comments:
Post a Comment