Бодож суув...

Босго давахын зуурт хамарт сэнхийтэл үнэртдэг тэр танил үнэр байхгүй.... байсан. Бүр зүсэм байтугай, хумсын толион чинээ ч үлдээгүй байсан.

Сайн болоод саар бүх дурсамж сэдрэв. Орохгүй бас очихгүй гэж бодсон юмсан.... Даанч өөр арга зам байхгүй байсан болоод л тэр байх. Ороогүй бас очоогүй бол гомдох байсан. Гомдоохгүйн тулд дурсамжаа сэдрээж, зүрх сэтгэлээ өвтгөх юу ч биш. Хүн гэдэг сэтгэлийн л амьтан.....

Нуруунаас хүйтэн салхи сийгээд....
Нулимс дуссан шалнаас нойт, чийг даагаад л....
Нэг л намар тэгээд бас хаврыг үдсэн миний амьдралын буланд
Намрын наран шиг ээх элч нэгээхэн бээр ч үгүй... нисэн оджээ...