Сэтгэл санаа хөнгөн мэт боловч үнэн угтаа хамаагүй хүнд... бүх л бие минь салгалаад байх юм.... хүндэрсэн сэтгэлээ даахгүй... холбирсон зүгт нь найгаад байх шиг...
Хүчлээд ч болов мөлхөөд, мөлхөөд ч болов урагшлах хэрэгтэйн учир л би хөдөлгүүр юугаа ажиллуулж байх шиг...
Өглөө бүрийн нарнаар өндийж босдог тэнхээнээсээ өөрийн мэт хэн нэгэнд хугасламаар... Үл мэдэгхэн жаргал ханхлуулан туяарах мишээлээсээ өрцөнд минь зай эзлэсэн хэн нэгэнд хагасламаар...
Чаддаг зүйл минь давчдаад... чадахгүй гэдэг нь дийлээд.... хүн хүнээс аврал эрэх....
Цэцэг цэцэг дамжин жаргах цэнгэлтэй зуны эрвээхэйд атаархах...
No comments:
Post a Comment