Синдромын нөлөөнд автах нь

Жил жилийн хавар жирийн олон хүмүүст хаврын синдром гээч зүйл сэм сэмхэнээр гэтэж, гэнэ гэнэхэнээр тохиолдож, айхтар ихээр стрээсдүүлж, дэндүү гүн хямруулдаг  л... Тэгэж айхтар хямардаг, стрээсддэг хүмүүсийн нэг нь би өөрөө байх магадлал ч дэндүү өндөр. 

Өнгөрөгч долоо хоногийн хувьд би өөрөө синдроомтоод байна уу эсвэл өрөөл бусдын синдромд өртөөд байна уу гэдгээ ч ялгах чадваргүй болж, бухимдаж, бүлтэгнэж, нээрвтэж, хямарч, хямрааж, бухимдуулж өнгөрлөө гэж. 

Ажил хөдөлмөрийн талбар миний хувьд ашигт үйлийн коэффициентээ дуустал нь шавхдаг тэр л цэг байхаа болиод багагүй хугацааг үдэж байгаа болхоор бусдын нээрэвтэх, бачимдах миний хувьд тийм ч чухал биш. Гэхдээ толгойтой бүхэн дуугайхан шиг сууж байгаа надад уурлаад, уур уцаараа цацаад байгааг бодоход асуудлын гол нь надад байна уу гэлтэй.  

Гэр орны хувьд тайвөөн тайван. Юу болоод байгаа ч мэдэх завдалгүй амьдраад байгаа болхоор арга ч үгүй биз. Ямар ч байсан өглөө гарахад бүгд байдаг. Орой ирэхэд бас л бүгд, тоо бүрэн байжийдаг болохоор элдэв асуудалгүй тайван байгаа гэж хүлээж авдаг. 

Ажил, гэрийн асуудалд миний синдром уу эсвэл бусдын синдром уу гэдэг нь ялгагдахгүй үе байдаг л юм байгаа биз. Аа гэхдээ зайлшгүй гагцхүү минийх эсвэл гарцаагүй бусдынх гэдгийг мэдрүүлэх тохиолдлууд бас байнаа байна. 

Миний синдром бол өөрийнхөө бодол дээр тулгуурлаад ургуулан бодсон тэр бүхнээс үүддэг юм шиг байгаан. Санаандгүй олж мэдсэн, сонссон эсвэл бүр зорьж мэдэрсэн зүйлээсээ ургуулан бодож тэрэндээ синдромтож байгаагаа мэдрэх. Ганц өгүүлбэрээс болж өдөр хоногууд дэндүү хурдан урсаж өнгөрөөд байгааг, залуу байгаа гэж өөртэйгээ ярьж  тохиролцсон ч далдхандаа бол нэг нэгээр нас нэмж байгаагаа ухаарах, 4 эсвэл 5 жилийн дараа яах бол, тэсвэл тэвчээр минь хүрэх болуу гэх асуулт, замын дундаас буцах уу эсвэл яг энэ чигээрээ байж байх болов уу гэсэн эргэлзээ.... гагцхүү ямар ч байсан би амьдраад л байна гэсэн гарцаагүй шийдвэр.... энэ бүхэн миний дотор оршино.  Сэтгэл минь, сэтгэл минь гээд л тунхаглаад гүйгээд байдаг ч үнэндээ бас материаллаг зүйл байхгүй бол бас л төсөөлөхөд хэцүү. Дэндүү алсад байгаа хэн нэгнийг сэтгэлээрээ хайрлах нь сайхан ч дэргэд минь ирэх үгүй нь тодорхойгүй үед би шаналдаг... Хүлээсний эцэст би хүссэн зүйлээ авч чадахгүй л юм бол яах гэж хүлээсэн болж таарах вэ...   Ингэхээр их эдийн шуналтай хүн байх нь би.


Бусдын синдром бидэнд бас их нөлөөлнө. Синдром нь намдахыг хүлээх хэрэгтэй. Гэвч тэд өөрсдийнх нь тайвшрахыг хүлээж байгааг минь ойлгодоггүй юм шиг. Улам дэвэрч, бухимддаг юм байна лээ. Уурлаж хашгичингуут нь өөдөөс нь адилхан хашгичих ёстой ч юм уу. Тэгвэл би тэднээс ямар ч ялгаагүй амьтан болчихно. Гэтэл тэд бол би биш... би ч бас тэд биш.... 


Бичих гэж хичээсээр байтал синдром хөдөлчихлөө.... :(