Надад...

Бэтгэртлээ санах... булангаасаа эмтэрсэн бүлээхэн намрын шаргалхан навчсыг л санаад байх. 

Өглөө наран мандахад дуртай дургүй өндийж, бүлтийтлээ гөлийж, нойргүй хоносон шөнийн адал явдлыг дурсъя гээд ч дүрслэл үгүй. 

Бүлээхэн амьсгал ханхлуулж, амьдрах ёстойдоо л амьдрахдаа цор ганцаарханаа байна гэдэг огтоос утга үгүй юм байна гэдгийг үхтлээ ойлгоно.... Аль хэдийнэ ганцаараа байхаа больчихсон болохоор...  сэтгэлд үр зулзаганууд минь хором бүрт л  уяатай оршиж... уулзах цаг мөчийг хүлээж ядахдаа өөрийгөө завгүйтүүлж, галзуурсан мэт ажиллаж, хотын шороонд дунд гадаснаас зангидчихсан хийлсэн бөмбөлөг мэт дайвалзан хөвнө. 

Ядаж л найган хаялан, газарт шингэх гэж буй навчис шиг байхыг хичнээн хүснэ... Би зүгээр л санаад байна... намрыг бас навчсыг... 

Намар надад өргүй... би ч бас намарт өргүй... Гэхдээ л би түүнээс байнга уяатай оршино гэдэг нь хөдлөшгүй үнэн болоод тогтчихож... Хавар боллоо, урин дулаан наашлаж, амьтан хүмсүүдийн уур амьсгал хүртэл гэгэлзэж байхад би... би л хавраас зугтаж... халуун зуныг алгасаад... халиурсан намрыг л хүлээнэ... Надад хаврын хавсарга, зуны халуун, өвлийн жавар аль нь ч хэрэггүй... Гагцхүү өөрийг минь мэдрүүлж, өвчүү цээжинд минь ганцаардлыг нандигнан мэдрүүлдэг намар л хэрэгтэй. Навчис л надад хань болдог тул... намууханаар өөртэйгээ шивнэлдэж, навчистай бас хүүрнэлдэх тэр л цаг мөч надад хэрэгтэй... Намар буцаад намар ирэх хүртэл би хатаж гандаад, хагдарч дуусаад...хаягдаж ширгэчилгүйхэн шиг л амьсгалахыг хичээнэ.... 

Зурагдсан пянз адил би өөрөө өөртөө ганхан л үгийг үглэнэ...

Намар...

   Намар...

      Намар...