Зам

Зүүдэнд минь тэр дэн барьж гэрэл гаргаад
Зүр улаан цэцгийн талбай дундуур зам заадаг
Хүүхэн бодлын минь мухарт хүж асаан үнэр анхилуулж
Хүмүүний амьдралын зөрөг замыг утаа тийш нь хөтлөдөг...

Бүсгүй...

Би заримдаа хязгааргүй ихээр санадаг...

Бодол болоод санаагаа эмэгтэй гэдгийг мэдэрдэг

Бүхий л орчлон хайраар гэрэлтэх цагт

Бие болоод зүрхээрээ бүсгүй гэдгээ анзаардаг...

Бүжгийн даашинз өмсөөд л бүсгүй гэвэл худлаа

Бүүвэйн дуу аялаад л эмэгтэй гэвэл дутмаг

Бүрэнхий үдшийг гэрэлтүүлэх бүлээн дулаан сэтгэл

Будант орчлонг дулаацуулах ариун цагаан хайр

Буцах насны төгсгөл дэхь сэтгэлд дотно дурсамж

Бүсгүй бодлыг тэлж эмэгтэй ухааныг чимдэг гэлтэй...

Гээд л тэр....

Зовхи минь бие биенээ эрэн тэнүүчилж
Золгуут хийн наалдчих гээд л... тэр
Нүд минь нарнаас дөлж сэмээрхэн зугтаад
Намайг унтуулж хүслээ гүйцээх гээд л.... тэр

Зүрх минь хүчтэй лугшиж булгилаад
Зөрүүд орчлонгийн нүглийг надад мэдрүүлэх гээд л... тэр
Нулимс минь огцом хатаж ширгээд
Нүгэлт орчлонд дусал унагахаар юу ч байхгүйг мэдүүлэх гээд л.... тэр

Хажууханд минь суучихаад мөр алгадах нөхөр минь
Хавирганы минь цаахнуур сүлбээрээр хатгаж дүр эсгээд л.... тэр
Нөхөрлөл болоод үерхэл ярьсан улаахан уруул нь
Нөмгөн, нимгэн дээл шиг минь сэрүү татуулан жиндүүлээд л.... тэр

Хүлэгтэй бадарчин

Хүлээснээс мултарч хүлээсэнд баригдах

Хүний амьдралын асар их ээдрээнд багтарч

Хэн нэгний орон зайд тэнүүчлэхдээ

Хэсүүлчин тавиландаа эвлэрч уусах шиг...

Санаа алдах л...

Эгээ л би ээжээ даган дэгдсэн
Эрээн даашинзтай охин болчихсон мэт хөнгөн...
Энэ л бодол санаа минь агаарт хөвсөн
Эрээн далавчит эрвээхий мэт ганган...
Эгэл хүмүүний зүрхийг ингэтлээ ихээр догдлуулсан
Эр зоригт баатар мэт түүний араншин
Эмэгтэй биеийг олж хорвоод мэндэлсэн
Эхнэр байхын тавилангүй намайг ихэд догдлуулах л....

Санаа алдах л....

Чулуун толь....

Чимчигнэсэн мэдрэмж бүхэн чихний гүнд чимэг мэт цохилоод л...
Чиний гэх бүхэн чигжээс мэт л... эд эс бүхэнд шургална
Чулуун хана хажууд бас урд чийг татуулан ханхайгаад л...
Чимэг зүүлтээ зүүсэн чухам дүрийг минь толь мэт тусгана

Амт...

Аргадах аргадуулахын амт нь гашуун бас исгэлэн

Амьдрал хэмээх шөлний давс нь ихэнхдээ шорвог

Айдас болоод хүйдсийн нялууныг үл тоосон ч

Аргагүй цаг хугацааны чихэрлэг өнгөнд дурлана...