Сэтгэлд минь нэг л сонин, тийм гэхийн тэмдэггүй хачин мэдрэмж.... цээжинд минь нэг зүйл бөглөрөөд байгаа ч юм шиг эсүүл байсан зүйл нь ор тас байхгүй болчихсон ч юм шиг хоосон. Гэхдээ энэ бол баяр баясгалантай мэдрэмж биш...
Нэгэнт л би өөрөө шиййдээд, зөв гэж бодсон зүйлээ хийсэн учраас уйлж унжих, гутарч гомдох шаардлагагүй гэдгээ ойлгож байгаа.
Одоогоос хоёр жил хагасын өмнө амьдралдаа нэгэн шинэ хуудас эхлүүлсэн би хичнээн ч баяр баясгалантай байсан юм дээ. Магад тэр үед намайг хориглосон үг хэлсэн бол тоохгүй, чихнийхээ хажуугаар нисгэх байсан байх л даа. Эхэндээ юм бүхэн сайхан байлаа. Гэвч цаг хугацааны аясаар болсон нь борвиндоо, түхий нь түрийдээ гэдэг шиг ялгараад л ирсэн.
Гэхдээ найз нь гомдохгүй ээ
Гэнэн дурлалаа мартахгүй ээ... ля ля ля гутрахгүй шүү хө навчхан минь... хорин жилийн дараа би ямар гээчийн амьдралаар амьдраа вэ гэж халаглахын оронд, хоёр жил болоод л хойшдынхоо амьдралын төлөө өөрийгөө засаж залруулсан нь ямар аз вэ тээ.
Аз жаргал, аливаа боломж үргэлж хажууханд чинь байдаг юмаа, гагцхүү түүнийг олж харах, шүүрч авах нь л чухал байдаг юм гэж чинхүү ганц найз минь хэлж байсан сан. /одоо ч хэлдэг л дээ./
Тиймээс би гэдэг хүн аз жаргал, боломж бололцоог шүүрч авах гээд, хийсэн бүхэндээ гэмшиж гутрахгүйгээр урагшаа алхахаар зориглосон минь энэ.
“Уучилж чаддаг хүнийг ухаантай гэж хэлдэг юм.” Үүний утга санаа үнэнд дэндүү ихээр дөхөж очих хэдий ч миний амьдралын зарчимд таарч байгаа эсэхийг би өөрөө ч сайн мэдэхгүй л байна. Ер нь би өөрийгөө ямар зарчмуудыг амьдралдаа баримталдагаа ч мэдэхгүй, юунд тэгтлээ дурладаг, дургүйлхдэгээ ч мэдэхгүй байсаар өдийг хүргэсэн юм байна. Тэнэг байгааз?
Хэхэ би гэж хүн одоо л өөрийнхөө тэнэгийг мэдэрч гэнэ дээ. Ер нь өөрийгөө тэнэг гэж бодож байгаагүй хүн байдаг болуу. Дандаа биш ч гэсэн хаая нэг урьд хийсэн алдаа, үйлдлүүдээ бодоод би ч тэнэг юм хийж дээ гэж бодож байгаагүй хүнийг хаанаас ч эрээд олохгүй. Тиймээс би бусдын л адил өөрийн хийсэн алдаагаа бодож, өөрийгөө тэнэгээр нь дуудсан хүмүүсийн л нэг.
Гоё.
No comments:
Post a Comment